Główną ideą jest wizja przestrzeni „płynącej” z zewnątrz do wnętrza budynku i odwrotnie. Mają to zapewnić rozwiązania, które zarówno w przestrzeniach komunikacyjnych budynku, jak i w osobnych wnętrzach tworzą ten związek wizualny. Dla jego wzmocnienia wprowadzono przedłużenia na zewnątrz ścian pomieszczeń, które „wsysają” przestrzeń zewnętrzną oraz pejzaż do środka wnętrz mieszkalnych.
Czterokondygnacyjny budynek jest wtopiony w stromo opadający teren, w którym ukryta jest najniższa kondygnacja. Parter i piętro są zawarte w jednej bryle okrytej marmurową fasadą, a kondygnacja „dachowa” ma formę szklanego alpinarium (odpowiada na nakaz stosowania dachu dwuspadowego). Ten podział strukturalny czyni budynek proporcjonalnie mniejszym i utrzymuje go we właściwej skali w stosunku do otoczenia. Cały teren zaaranżowano w formie poziomych tarasów i skarp uformowanych z kamieni wapiennych, ze strumykiem wpadającym do oczka wodnego w najniższej części ogrodu.