W obrębie otwartego planu parteru zlokalizowano salon, kuchnię z
jadalnią oraz rozświetloną klatkę schodową. Na parterze znajdują się również niewielka pracownia, wiatrołap oraz pomieszczenie sanitarne. Piętro doświetlone poprzez nacięcie biegnące wokół budynku, maskowane za szklanymi, pionowymi lamelami mieści sypialnie, łazienkę oraz drugą, niewielką pracownię. Płaski dach wykorzystany jest jako miejsce odpoczynku, punkt widokowy i ogród. Przebicie w stropie między kondygnacjami oraz skrzywienie elewacji wprowadza dodatkowe światło do części dziennej z kuchnią i jadalnią. Druga pracownia na piętrze ma dzięki temu tłumione przez lamele dzienne światło i wgląd na jadalnię oraz część salonu.

Garaż lokalizowany zwyczajowo w bryle budynku i zabierający powierzchnię parteru został ukryty w ziemi – wzorem ziemnych schowków na zapasy, tak charakterystycznych na Kaszubach. Prefabrykowane rozwiązanie wyposażone w windę oszczędza przestrzeń na działce i umożliwia lepsze i mniej skrępowane wykorzystanie planu parteru.

Podcienia w formie ćwiartki kolebki to jakby powidoki detali z obszaru Pomorza i budownictwa mieszkaniowego i sakralnego. Odszukać można korelację z niewielkimi kapliczkami przydrożnymi wykonanymi z cegły z wysklepionymi komorami chroniącymi figury świętych, wygiętych w łuk nadproży okiennych pruskiego budownictwa czy wreszcie form występujących w naturze. Wspomniane podcienia to także element kompozycji fasady za pomocą których zaakcentowane jest wejście do domu. Pojawiający się złoty podział widoczny w proporcjach brył i podziale elewacji wprowadza spokój i powoduje iż oko koncentruje się na kolorycie i formie niejednolitej powierzchni ścian wykonanych z rozbiórkowej cegły.

Pionowe przestawne lamele osłaniające przeszklenia piętra pełnią dwie funkcje. Pierwszą jest ochrona przed nadmiernym nasłonecznieniem sypialni oraz pracowni. Z drugiej strony stanowią ochronę przed wizualną penetracją pomieszczeń z zewnątrz. Ich forma i rytm przypominają powierzchnię fasad drewnianych budynków gospodarczych czy szczytów domów mieszkalnych wykonanych z pionowych, drewnianych desek.

Materiał użyty do kształtowania fasad budynku obecny jest również wewnątrz. Cegła i szkło stanowią główny jego budulec, z tą jednak różnicą, iż cegła pomalowana została na śnieżnobiały kolor urozmaicając powierzchnię ścian jedynie głęboką, niejednorodną fakturą. Dzięki rzędom szklanych szafek wnętrze wykorzystuje i oddaje zakrzywienie elewacji. Dzięki niemu usytuowana w głębi traktu kuchnia zyskuje rozproszone, dzienne światło. Dachowy świetlik w połączeniu z obszernym, narożnym oknem na parterze gwarantuje w salonie i jadalni różne, zmienne w czasie sceny świetlne. Stała pozostaje zasada iż najlepiej i najsilniej oświetlone są jadalnia, następnie kuchnia a na końcu salon pomimo iż stanowią jedną, otwartą przestrzeń.